Τρίτη 31 Μαΐου 2011

στη συγκάτοικό μου

δεν με νοιάζει που πήρες το ξύλινο κόκκινο τραπέζι που είχαμε στο σαλόνι
κι ούτε τα βιβλία που είχαμε μισά-μισά
και δεν μπορώ να πω πως δεν χάρηκα 
που δεν θα ξαναδώ το κιτς λιλά διακοσμητικό σου


απ' άλλα πράγματα αδειάζουν τα σπίτια


η γάτα σε νοσταλγεί νομίζω,
δεν έχει ξαναμπεί στο δωμάτιό σου,
έρχεται μονάχα και κοιμάται κολλημένη απάνω μου 
σαν να μου λέει: 
"μείναμε οι δυό μας τώρα"

κοίτα, 
δεν ξέρω αν ήμασταν 
"καλύτερες φίλες"

μου τη σπάνε κάτι τέτοια


όσο μου την έσπαγε που ξυπνούσες με νεύρα το πρωί
και όταν μου φώναζες που άκουγα μουσική τα βράδια


δεν με νοιάζει κι αν θα γίνουμε ποτέ 
μπορώ μόνο να πω,
πως σε έχω μάθει καλύτερα απ' τον καθένα
γιατί, να μωρέ
πως να το κάνουμε
για δυο χρόνια ήμασταν οικογένεια...
 

Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

επίκαιρος ελιτισμός

οφείλω να αναγνωρίσω πως όλοι αυτοί οι αγανακτισμένοι και αγανακτισμένες
που συγκεντρώνονται στο Σύνταγμα τις τελευταίες μέρες,
έχουν αναμφίβολα καταφέρει αρχικά,
ένα πράγμα...

να κάνουν τόσο επίκαιρη την φράση:
"παμ' πλατεία;;"

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

satellite of love

έχει πανσέληνο απόψε
κι είναι παντού το ίδιο το φεγγάρι


αν κάπου το κοιτάς κι εσύ,
μαζί μ' εμένα....
μιά να γινόμουν αστροναύτης
εύχομαι,

και
δορυφόρος
άλλη μιά




Κυριακή 15 Μαΐου 2011

απογραφή

κάθε που κάνω ερώτηση για την υπηκοότητα
σφίγγεται το στομάχι μου
όταν ακούω να μου λένε με υπερηφάνεια
" ε λ λ η ν ι κ ή "




στο χαλάκι της εξώπορτάς σας, 
ξέρασα

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

έλλειψη

για κάθε σιωπή
ευθύνεται ένας θόρυβος που λείπει


άκου


Κυριακή 8 Μαΐου 2011

επισημάνση



η διαφορά του
γάματα απ' το γαμάτα
είναι μοναχά ένα σημείο στίξης




Παρασκευή 6 Μαΐου 2011


τ ο   β ι ω μ έ ν ο 
φ υ γ ε ί ν    
α δ ύ ν α τ ο ν


Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

σαν εσένα

ένα βραδινό όνειρο
την έκανε -δίχως άλλο-
να σκεφτεί:

αυτός που πρωτοείπε την φράση
«ο υ δ ε ί ς    α ν α ν τ ι κ α τ ά σ τ α τ ο ς»
δεν είχε ερωτευτεί ποτέ του



 

Τρίτη 3 Μαΐου 2011

εργασιακές φαντασιώσεις

pay the cost to be the boss


Πηγαίνοντας σήμερα το πρωί στη δουλειά της
σκέφτηκε
πως δεν θα χάριζε σε κανέναν
έστω και λίγο χρόνο απ' τη νιότη της...
-τυχερά αφεντικά-
«τις πιο ηλιόλουστες μέρες σας αφιερώνουμε» είπε.

Μπήκε αποφασισμένη στο γραφείο του
με το μηχάνημα που αποσυρράπτει στο τρεμμάμενο της χέρι
«παραιτούμαι μαλάκα»
του φώναξε,
κι ορμώντας κατά πάνω του
του βγάζει το δεξί του μάτι
κι ύστερα το αριστερό
με τέτοια μανία
που τα αίματά του πιτσίλισαν μέχρι και το φαξ.

Ύστερα του τύλιξε το πρόσωπο
με το χαρτί της αλληλογραφίας- το καλό-
(αυτό που στέλνουμε στους πρέσβεις)
και έβαλε και μια σφραγιδούλα με την επωνυμία της εταιρείας
κάπου στην άκρη, διακριτικά.

Ωραία σκέφτηκε,
τώρα πια, αυτό το γραφείο θα μυρίζει ψοφίμι
και δεν θα φταίει η δική μου μουχλιασμένη ευτυχία
πάνω στην καρέκλα του υπολογιστή.



Βγήκε και ξαναπερπάτησε, 
ο ήλιος την έκαιγε τόσο
σαν να μην τον ξαναείχε αισθανθεί στο δέρμα της.
Ήταν μια αίσθηση ελευθερίας
προορισμένη να κρατήσει 
τόσο,
όσο ένα
«περιμένετε να σας  συνδέσω παρακαλώ».



στο αφεντικό μου, που δεν θα ξαναδώ ποτέ...
εξαιρετικά αφιερωμένο 
για τις αξέχαστες μέρες που μου χάρισε.